De IceBucket Challenge. Een nieuw fenomeen. ‘Gelukkig’ ben
ik (nog) niet genomineerd. Maar Marcello en Enrico hebben al meegedaan, dus no
worries er wordt wel gedoneerd. Hierdoor heb ik al wel een aantal dagen de tijd gehad
om na te denken of ik wel of niet mee zou doen. Wat vind ik er nu van? Zou ik
het doen? Vind ik het verspilling van water? Manlief en kids hebben daar ook
over nagedacht en de stand 3 (tegen) tegen 1 (voor). Robine vroeg gisterenavond
‘mam, zou je meedoen?’ Waarop ik reageerde: ‘ik denk het wel’. ‘Yes, dan had ik
gelijk!’
Ik kan me zo voorstellen dat wanneer je het bericht krijgt
dat je ALS hebt (of CAA, kanker of welke andere verwoestende ziekte dan ook)
het voelt alsof je een emmer ijskoud water over je heen gegooid krijgt en dat
je maar moet zien hoe je daarop reageert en hoe je er mee om (moet) gaan. En
natuurlijk wil je dan dat er mensen zijn die geld doneren zodat er onderzoek
gedaan kan worden om de ziekte te onderzoeken, medicijnen te ontdekken om de
ziekte op zijn minst onder controle te krijgen. Al is het dan niet (meer) voor
jezelf dan voor anderen of je kinderen aan wie je de ziekte mogelijk hebt
doorgegeven.
Vind ik het verspilling van water. Tja …Ik heb al veel leuke
alternatieven gehoord en gezien. Dat vind ik weer het positieve dat er
nagedacht wordt of je het nu wel/geen verspilling vindt en dat er creatieve
oplossingen bedacht worden. Marcello heeft zeewater over zich heen gegoten, Enrico
slootwater. Ik heb gelezen dat er mensen zijn die een koude douche nemen. Volgens
mij verspillen we zo wie zo veel water dus wat maakt die ene emmer dan uit? Misschien
een excuus om het niet te hoeven doen?
En ja … Ik zou dus meedoen. Waarom? Wees nu eerlijk het is
toch grappig om te zien hoe mensen een emmer water over zich heen gooien. Ik
heb al heerlijk gelachen om die grappige filmpjes. De gedachte dat er dan ook
nog eens flink gedoneerd wordt, lijkt mij een win/win situatie. Maar goed, dit
is mijn ‘humble’ opinion.
